Sessizliğin gökyüzüne hükmettiği bir geceydi.
Yıldızlar, nurdan kandiller gibi ışıl ışıl,
Ay, sanki sırları saklayan bir şahit.
Ve o an... Kudretin sesiyle yollar açıldı.
Arzdan semaya uzanan bir yol,
Kalplerin anlamakta zorlandığı bir sır.
Mescid-i Haram’dan yükseldi bir kutlu adım,
Kudüs’e uzanan ilahi bir yolculuk, İsra.
Ve ardından, göklerin derinliklerine…
Sidre-i Münteha’da sona eren miraç.
Semadan semaya yükselen o aziz elçi,
Rabbinin huzurunda, ışığın hakikatiyle buluştu.
O gece, zaman durdu, mekân kayboldu.
Kelimeler yetersiz, insan aklı çaresizdi.
Beş vakit namazın müjdesiyle döndü kutlu Nebi,
Ve ümmetine bıraktı secdenin rahmetini.
Ey Miraç! İlahi bir sır,
Bir çağrı, bir kavuşma, bir aydınlanma.
Yükselmek için önce eğilmek gerektiğini,
Ve huzura ermenin, teslimiyetten geçtiğini öğrettin.
Miraç Gecesi, bir kandil gibi yolumuzu aydınlatır,
Her dua, bir merdiven olur semaya.
Ve her secde, insanı göklere yükseltir,
Rabbine yakınlaştırır…
Bu gece, kalplerimizi arındırma vakti…
Secdeye kapanan her alın, bir Miraç yolcusu,
Ve her dua, gökyüzüne yazılmış bir mektup.
Miraç Gecesi’nin huzuruyla, gönülleriniz nurla dolsun…